Een zonnige zondag

Hallo,

Wat een mooie zondag. Het begon met een stralende ochtend en eindigt, terwijl ik dit schrijf, met een zonsondergang waarbij ik de stralen en warmte voel op mijn gezicht. Een dzg om te koesteren. Zo eentje met een gouden randje. Hebben we dan iets bijzonders gedaan? 

Nee. Fietsen is niet bijzonders. Wel dat we er erg van hebben genoten. We zijn naar een plek gefietst hier vlakbij waar vrijwilligers van een woonzorgcentrum in een bos kabouters hebben neergezet. Je kan er ook je eigen kabouter gaan

neerzetten. Een leuke plek. Vooral onze dochter kan er nog erg van genieten. Dat ze fietste was erg bijzonder. Ze heeft veel angsten en maakt zich vaak zorgen over wat er zou kunnen gebeuren. Hierdoor kruipt ze vaak in haar veilige schulp, dicht bij mij. Dat geeft haar houvast, dat kent ze, is voorspelbaar. Fietsen is dat niet. (Ja, ze heeft ass) Wat een mijlpaal is het dan dat ze dit toch heeft gedaan en we zijn ook nog iets gaan drinken. Ook geen evidentie voor allebei onze kinderen. (Ook onze zoon heeft ass) Te veel lawaai, onbekende mensen, soms sigarettengeur,... en toch proberen we dit met hen te doen. Dan zorgen we bijvoorbeeld dat onze kinderen zodanig kunnen gaan zitten dat ze met hun rug naar de mensen zitten. Asbak (als we buiten zitten) doen we weg. En we proberen er over te praten en te zeggen hoe flink dat ze dat doen. Pandapanda (Mare haar knuffel) mocht mee in haar fietsenmandje en zat mee op de stoel aan het tafeltje. Die laat ze dan praten en grapjes vertellen, ook dat biedt houvast. Dat lijken misschien banale dingen, gaan fietsen en iets gaan drinken, maar voor onze kinderen zijn dat mijlpalen. Voor mij stroomt mijn hart dan over van trots dat ze dit doen, elk op hun eigen manier. Dat er nadien ook de spanning uitkomt door een huilbui van Mare en door Corneel die staat te flapperen, daar kan ik dan alleen maar begrip voor opbrengen. Daar krijgen ze dan ook alle ruimte voor om dit te ventileren. 

Langzaam gaat de zon onder. Mijn dankbaarheid is groot en neem in mee als ik straks onder de wol kruip.

Liefs,

Sofie